7. Opowieść o rytuksymabie

 

  Nie wiem czy rytuksymab kiedykolwiek spojrzał w lustro. Ale gdyby potrafił przeczytać swoje imię, pewnie by się zdziwił, bo ja nazywam go inaczej.

  Mówię na niego ŻYCIE. Bo właśnie to ma dla mnie robić-podtrzymywać mnie przy życiu. Co dwa miesiące siadam w wygodnym fotelu Dziennego Oddziału Leczenia Chorób Hematologicznych i pozwalam mu płynąć moimi żyłami. I dzisiaj właśnie jest ten dzień. 

  Piszę do Was, a rytuksymab powoli miesza się z moją krwią. Spędzę tu około 6 godzin. W miejscu, które- choć może brzmi groźnie- stało się dla mnie oswojoną przestrzenią. Opiekę mam tu troskliwą i profesjonalną. Pielęgniarki są jak czułe latarnie morskie, a lekarze jak sternicy, którzy wiedzą kiedy zwolnić, a kiedy dodać mocy.

  Zadziwiające jak ten czas, który mógłby być pustką, wypełnia się ludźmi. Zawarłam tu znajomości, a nawet przyjaźnie. Gadamy o wszystkim- o lekach, o wakacjach, pogodzie i życiu. Wymieniamy się doświadczeniami, wspieramy, żartujemy, a nawet śmiejemy się w tym naszym Kręgu Niepochłoniętych. A kiedy trzeba- milczymy. To też jest lekarstwo.

  Skutki uboczne zaczną dokuczać po kilku dniach. Bóle w miejscu guza, bóle kręgosłupa, stawów i mięśni, bóle zębów. Potem miną i pojawią się inne, na które już nie zwracam uwagi.

  Nie będę udawać, że nagle wszystko zmieniło się na lepsze. Ale coś się zmieniło naprawdę. Mam w sobie więcej uważności. Więcej cierpliwości i wyrozumiałości. I ogromną czułość dla codzienności. Świat już nie musi się popisywać. Wystarczy, że rano wstaje słońce, a Puszek wskakuje mi na kolana jak biały cień, który wie kiedy być blisko.

  Czasem czuję lęk i mam dość ale pamiętam, że nawet jeśli nie wiem dokąd zmierzam, to jestem w drodze. A to jest dowód, że jeszcze tu jestem. Jeszcze sięgam po kawę. Jeszcze śmieję się chociaż czasem przez łzy. Jeszcze marzę. 

  Jeszcze trwam...

Pamiętaj, że najskuteczniejsze lekarstwo, to obecność.

Nawet jeśli to tylko biały ogon i mruczenie pod kołdrą.

/Puszek 🐾/

Wypowiedziane szeptem, zapisane puszkiem...

*zdjęcie własne;