23. Opowieść o jesieni

 

  Nie lubię jesieni. Nie dlatego, że liście spadają z drzew, że częściej pada deszcz, że wiatr szarpie gałęziami... Nie lubię jej, bo przynosi wspomnienia pachnące wilgocią i smutkiem.

  To właśnie jesienią zdarzyło się wszystko, co najtrudniejsze w moim dotychczasowym życiu, spadając jak grom z jasnego nieba. Nagle i bez ostrzeżenia. Śmierć Taty. Choroba Męża. Moja własna choroba. Jakby ta pora roku miała moc rozbierania świata i człowieka z kolorów, zostawiając nagiego wśród szarugi.

  Nie lubię jesieni za krótkie dni, w które słońce nie ma siły przebić się przez mleczne niebo. Za wieczory, w które światło lampy nie daje ukojenia, a cienie w kątach pokoju zaczynają szeptać stare lęki. Za demony, które wyłażą z zakamarków umysłu i duszy... Te, które wiosną i latem spały głęboko. Za wiatr, wciskający się pod ubranie i chłód przebiegający dreszczem po plecach, które przypominają, że są rzeczy przed którymi nie można się schować.

  Jednak jesień, jak każdy kto kiedyś zranił, ma też łagodniejsze oblicze więc daję jej szansę. Za dary: pachnące jabłka, dynie o ciepłym kolorze, orzechy ukryte w brązowych skorupkach... Za drzewa przebierające się w barwy ognia i bursztynu oraz kobierce złota i czerwieni rozścielane pod stopami. To jesień daje naturze czas na zwolnienie, na pozamykanie cykli i przygotowanie się do zimowego odpoczynku.

  Jesień jest potrzebna. Również po to, żeby i człowiek zatrzymał się, odetchnął, pozwolił sobie na chwilę ciszy.

  Siedzę więc na sofie z kubkiem gorącej kawy w dłoniach, a Puszek śpi obok zwinięty w kłębek. Za oknami tańczy deszcz... A ja? Ja myślę, że może jesień nie jest po to, żeby ją lubić. 

Może jest po to, żeby ją zrozumieć.

Nie każda szarość jest smutna.

Czasem to kolor, w którym świat odpoczywa.

/Puszek🐾 /

Wypowiedziane szeptem, zapisane puszkiem...

*zdjęcia własne;