1. Opowieść o Puszku, która wiele wyjaśnia

  Są takie historie, które piszą się same. I ta historia taka właśnie jest. Zaczęła się w momencie, w którym wszystko inne zdawało się kończyć...

  Tato odszedł nagle. Mama się załamała. Mąż poważnie zachorował. Ziemia pod nogami była tak krucha, że miałam wrażenie, że zapadam się razem z nią.

  I wtedy pojawił się On. Pewnego dnia zobaczyliśmy jego zdjęcie i wiedzieliśmy: to jest nasz kot! Nie- jakiś kot. Nie- ładny kot. Nie- może byśmy wzięli kota. To był nasz Puszek.

  Gdy tylko przekroczył próg naszego domu- a było to w Wigilię 2022 roku- poczuł się jak u siebie. Jakby mieszkał tu całe swoje dotychczasowe białe, puchate życie. Zawojował nas całkowicie. Spał z nami w łóżku na poduszce tuż przy mojej głowie, jak anioł stróż o cytrynowych oczach, który swoim mruczeniem chciał zagłuszyć wszystkie moje niepokoje. I chociaż był mały to swoją obecnością wypełnił każdy kąt ciszy i przesłonił każdy cień smutku.

  Puszek okazał się być światłem w czasie mroku. Jego delikatne mruczenie potrafiło przywracać oddech. Jego miękki ogon odganiał lęki. Nie uciekał gdy robiło się trudno. Gdy ja chowałam się w sobie, on szukał. Może to jest jego największy dar? Odnajdywać mnie gdy się gubię. Z czasem nauczył się reagować na emocje lepiej niż niejeden terapeuta. Przynosić ciepło nie tylko ciałem ale swoim spokojem, który przypominał mi, że wciąż warto wierzyć w dobre zakończenia. A może raczej... dobre ciągi dalsze.

  Właśnie dlatego blog nazywa się Puszkiem pisane. Bo od chwili, gdy pojawił się Puszek, moje życie- mimo wszystkich burz- zaczęło się pisać na nowo czułymi literami. Bo każda opowieść tutaj ma więcej niż trochę jego obecności. Bo wszystko co ważne, zostało wcześniej przez nas przemruczane.

Mruczenie to najcichszy sposób mówienia:

jestem tu, wszystko będzie dobrze.

/Puszek 🐾/

Wypowiedziane szeptem,

zapisane puszkiem...