18. Opowieść o zdaniu, które wiele zmienia

 

  Jest kilka takich zdań, które owinęły się wokół mojego serca i zapadły w pamięć. Jednym z nich jest to usłyszane w filmie 'Jedz, módl się, kochaj'. Filmie lekkim, a jednak takim, który zapamiętałam na dłużej niż niejeden duchowy traktat.

Bóg jest we mnie jako ja.

  To jedno z najbardziej znaczących zdań w filmie. Liz Gilbert wypowiada je w Indiach po pobycie w aśramie. Po duchowych zmaganiach, po wewnętrznych burzach, po milczeniu. I nie wypływa ono z zewnętrznego objawienia lecz z łagodnego wglądu w siebie z głęboką wewnętrzną zgodą, bo dopiero w tej ciszy naprawdę zrozumiała siebie.

  Dzisiaj, gdy siedziałam w wygodnym fotelu Dziennego Oddziału Leczenia Chorób Hematologicznych, a rytuksymab powoli sączył się w moją żyłę, to zdanie wróciło do mnie jak bumerang. Jak mruczenie Puszka.

  Jestem istotą, która wierzy i wątpi jednocześnie. Tak dziwnie splatają się moje myśli i uczucia. 

  Zaczęłam więc dociekać czy to zdanie zostało wymyślone tylko na potrzeby filmu i książki, której- jeszcze- nie przeczytałam. Okazało się, że pojawia się w duchowości związanej z mistycyzmem i filozofią jedności. Jego autorstwo jest czasem przypisywane Mistrzowi Eckhartowi, gdyż rezonuje z duchem jego myśli i mistycznej teologii. Nie ma jednak dowodu, że wypowiedział je dokładnie w takim brzmieniu. Ale to proste zdanie krąży jako parafraza jego nauk, zwłaszcza tych odnoszących się do boskiej obecności w duszy człowieka oraz zjednoczenia Boga i człowieka.

Bóg jest we mnie jako ja.

  To nie znaczy, że 'jestem Bogiem' ale, że boskość nie jest gdzieś 'tam', tylko 'tu'. W sercu, w oddechu, w spojrzeniu, w codzienności. Jako ja. Jeśli to prawda, to nie muszę niczego udowadniać. Nie muszę być lepsza, cierpliwsza, bardziej uduchowiona. Nie muszę niczego szukać. Wystarczy, że jestem sobą prawdziwie i najpełniej. Z filiżanką kawy, z chorobą, z czułością dla Puszka, Męża i świata. 

  Za oknem niebo po prostu jest... Bez pytań. Bez oceny. Jak ja.

  Może właśnie tu i teraz, gdy niczego nie udaję Bóg jest najbliżej. Nie jako idea. Nie jako 'ktoś' z zewnątrz. Ale jako ja. Jako ta, która czasem się gubi, spóźnia, nie umie dobrać słów. Jako ta, która choruje, ale nie przestaje wierzyć w światło. Jako ta, która pisze bloga. Jako ta, która tęskni za białym kotem i domowym ciepłem.

  Może właśnie wtedy, gdy jestem najbardziej sobą, pozwalam Bogu być mną. Może Bóg nie oczekuje wielkich wyzwań? Może tylko chce, żebyśmy byli obecni. W zapachu chleba. W myciu kubka. W karmieniu kota. W zapalaniu lampki. W tym, że wiemy, co lubimy. Że potrafimy powiedzieć 'nie'. Że czujemy. Że jesteśmy tu z miękkim sercem, humorem, ranami, nieśmiałą nadzieją...

  Bo kiedy pozwalasz sobie być sobą, pozwalasz Bogu być Tobą.

Jeśli Bóg jest w tobie jako ty,

to ja jestem tu po to,

żebyś o tym nie zapomniała.

/Puszek🐾 /

Wypowiedziane szeptem, zapisane puszkiem...

*ilustracja AI;